Rozdział 3

      Wchodzę do kapsuły, która unosi mnie na górę. Mimo, że jestem już na powierzchni, widownia otacza plac tak, że czuję się jakbym dalej była pod ziemią. Wszyscy ludzie z Kapitolu patrzą na mnie dosłownie z góry. Jest też prezydent Hudson. Nagle zauważam blondyna, który nie wrócił.  Jest przywiązany do jednego z filarów podpierających loże dla widowni. Stoję jak posąg patrząc na niego z pytaniem wypisanym na twarzy:

- Co oni ci zrobili? – szepczę.

    Ale ten tylko stoi i patrzy w moje oczy tak głęboko, jakby wiedział, że spotka mnie ten sam los.

   - Skąd to masz?! – pyta głos z głośników, gdy kamera pokazuje na bilbordach mój łuk.
   - Od ojca – odpowiadam.

     Ludzie zaczynają mierzyć mnie wzrokiem i rzucać mi szydercze spojrzenia. Wszyscy wiedzą, że jestem owocem nielegalnego romansu ludzi z dwóch różnych grup. Nie zabili mnie tylko dla tego, że chcieli by moi rodzice widzieli jak ginę na arenie. Wie o tym już każdy. Co za upokorzenie. Jest jednak światełko w tunelu; jeśli wygram na arenie, nie zabijając nikogo, Kapitol oszczędzi mnie i moich rodziców. Obiecali nam, że wtedy moglibyśmy odejść, na przykład do Panem. Dystrykty wygrały tam wojnę z Kapitolem i ludzie są wolni. Ale haczyk tkwi w tym, że nie da się wygrać, nie będąc bezlitosnym mordercą.
     Strażnik pokazuje, że mam stanąć na środku, więc tam idę, ale egzamin jest inny, niż ten, który opisywała mama. Skanują mnie urządzeniami, które wysuwają się ze ścian. Jest ich tak wiele, że po chwili widzę tylko niebieskie światło z małych żaróweczek przymocowanych do tych urządzeń - Dziesięć – odzywa się głos w głośnikach.
     Co się dzieje?! Strażnicy szarpią mnie aż do filara i przywiązują grubym sznurem naprzeciw chłopaka o blond włosach, który dalej patrzy mi w oczy, jakby chciał powiedzieć: ,,a nie mówiłem?’’

***

     Joe właśnie wyszedł na powierzchnię, skanują go.

   - Grupa ósma; łowiectwo!

     Patrzy w moją stronę, i po chwili biegnie w kierunku filarów, chcąc pomóc, ale zatrzymują go strażnicy i wciągają do kapsuły.

   - Kto to jest? – pyta blondyn.
   - Mój przyjaciel – odpowiadam. – A ty, kim jesteś?
   - Odmieńcem – mówi obojętnie. – Zawsze nim byłem, odkąd pamiętam. Mam na imię Ryan, jestem z trójki, a przynajmniej byłem.
   - Rozelle z piątki – przedstawiam się.
   - Będziemy drużyną, no… powiedzmy…
   - Oboje będziemy z obszaru jedenastego.
   - Właśnie – potwierdza – ale nie wiem, czy to coś da.

    Ma rację, to i tak nie ma znaczenia. Kiedy zacznie się gra, nawet brat stanie przeciwko bratu, by wygrać.